🏅 Roman Brandstaetter Pieśń O Moim Chrystusie

I Droochsloot Joost Przy sadzawce Betesda 19 Niedziela zwykła rok A, 19 Niedziela zwykła rok B, 19 Niedziela zwykła rok C Powrót do Niedziele zwykłe, Niedziele zwykłe 19 – 23, Powrót do Linki 19 NZ rok A: Ewangelia: : Mt 14, 22 – 33; Słowo Boże Alessandro Allori Św. Piotr chodzi po wodzie Jezus chodzi po jeziorze 22 Zaraz też przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu Jezus zaraz przemówił do nich: «Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!»28 Na to odezwał się Piotr: «Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!»29 A On rzekł: «Przyjdź!» Piotr wyszedł z łodzi, i krocząc po wodzie, przyszedł do Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: «Panie, ratuj mnie!»31 Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: «Czemu zwątpiłeś, małej wiary?»32 Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: «Prawdziwie jesteś Synem Bożym». Refleksja Jan Twardowski Wiersz z banałem w środku Nie bój się chodzenia po morzunieudanego życiawszystkiego najlepszegodokładnej sumy niedokładnych danychmiłości nie dla ciebieczekania na nikogo przytul w ten czas nieludzkiswe ucho do poduszki bo to co nas spotykaprzychodzi spoza nas «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 410 Lluis Borrassà Św. Piotr chodzi po morzu Roman Brandstaetter Z Pieśni o moim Chrystusie Chrystus przechadza się po jeziorze Jest noc. Modlę się do Ciebie. Lecz Ty nie przychodzisz. Cóż mi z tego,Że wiaraJest przedłużeniemLudzkiego życiaW wieczność,Skoro jestem człowiekiemMałej wiary? Boję się głębi,Po której nie umiem stąpać. Modlę się do Ciebie. Lecz Ty wciąż nie przychodzisz. Moją modlitwą szarpieGwałtowny modlitwa poczynaBurzyć się i pienić. Przyjdź do mnie, Boże,Galilejski Przechodniu,W porę wschodzącej trwogi,W porę głębokości,W porę szalejącego jeziora. Nie omijaj po mojej Spienionej modlitwie,I nie pozwól,By mnie wyrzuciłaJak topielcaNa swój zamulonyBrzeg. «Z głębokości…Antologia polskiej modlitwy poetyckiej», T. 2, Warszawa 1974, str. 193 Jan Zieliński Wszystkie rzeki płyną do morza…(Koh 1,7) Rzeką rozlanągłównym nurtempłynę powoli u ujścia rzekizatrzymuję się w życiujak w zamkniętym porcie niedługowpłynę do morzagdzie po wodzie chodzi Jezus stopy ma boseprzebitekrwawiące «Wiersze podarowane», Warszawa 1994, str. 7 Jan Twardowski Ku pamięci Modlę się o to co wciąż niemożliweJakbym szukał jednej śliwki w zbożuNawymyślał mi proboszcz— kto dziś wiersze piszeLecz pocieszył sam Jezus chodzący po morzu «Posłaniec nadziei», Warszawa – Rzeszów 2005, Do góry Powrót do Niedziele zwykłe Powrót do Linki 19 NZ rok B: Ewangelia: J 6, 41 – 51; Słowo Boże Mowa eucharystyczna 41 Ale Żydzi szemrali przeciwko Niemu, dlatego że powiedział: «Jam jest chleb, który z nieba zstąpił».42 I mówili: «Czyż to nie jest Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę my znamy? Jakżeż może On teraz mówić: “Z nieba zstąpiłem”».43 Jezus rzekł im w odpowiedzi: «Nie szemrajcie między sobą!44 Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca47 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy, ma życie Jam jest chleb Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli50 To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Refleksja Nicolas Poussin Ustanowienie Eucharystii Jan Twardowski Jesteś Jestem bo Jesteśna tym stoi wiaranadzieja miłość spisane pacierzewielki Tomasz z Akwinu i Teresa Maławszyscy co na świętych rosną po kryjomulampka skrupulatka skoro Boga strzeżełza po pierwszej miłości jak perła bez wieprzażycia ludzi i zwierząt za krótka chorobaśmierć co przeprowadza przez grób jak przez kamieńbo gdy sensu już nie ma to sens się zaczynajestem bo Jesteś. Wierzy się najprościejwiary przemądrzałej szuka się u diabła «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 380 Maria Imelda Kosmala Wywoływanie Każda codziennośćpełna jest Twoich szeptówmiędzy wierszamidelikatne pianissimo Twoich nagleńaleczasem w trzasku spalających się chwiljak w ognistym krzewieTwoje milczenie płonie wołaniemJAM JEST!i czeka mego amengdy wypełniam zadaną wiaręjak roztargnione dzieckoczytając elementarz do góry nogami 1976 «Ku twarzy wędruję», Warszawa 1997, str. 165 Maria Imelda Kosmala Ku Ziemi Obiecanej Nogi gniotą gorący piachciężarem znużenia Upór rąk Kabłąk plecówobarczonych jukami tęsknoty Prowadzidzban niemego obłokuPrzeczuwam w nimOazę T w a r z y Ku Niej wędrujęŚlepymi oczyma oglądamSpalonymi wargamiwdycham pieśńpustynnych fletów Idziemy razema każdy sampodwójny ciężarsamotnej wspólnotybliskość przez ból Wydzieram kłącza stópwrastające w bezgrunt Gruba skorupa obłokuskrywa jądro Oazy Gorący piach Kabłąk pleców Pustynia jest progiemZiemi Obiecanej «Ku twarzy wędruję», Warszawa 1997, str. 24 Jan Twardowski Może Może wierzysz tak sobielepiejgorzejjak żółw pomaleńku uwierz wreszcie naprawdępo ciemku «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 249 Do góry Powrót do Niedziele zwykłe Powrót do Linki 19 NZ rok C: Ewangelia: Łk 12, 32 – 48; Słowo Boże Dobra trwałe 32 Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze. Gotowość na przyjście Pana 35 Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie!36 A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie złodziej ma przyjść, nie pozwoliłby włamać się do swego Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie». Przypowieść o słudze wiernym i niewiernym 41 Wtedy Piotr zapytał: «Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?»42 Pan odpowiedział: «Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby na czas rozdawał jej żywność?43 Szczęśliwy ten sługa, którego pan powróciwszy zastanie przy tej Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim Lecz jeśli sługa ów powie sobie w duszy: Mój pan ociąga się z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się,46 to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; każe go ćwiartować i z niewiernymi wyznaczy mu Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą. Refleksja David Vinckboons Jezus naucza nad Genezaret Mikołaj Sęp-Szarzyński Sonet V. O nietrwałej miłości rzeczy świata tego I nie miłować ciężko, i miłowaćnędzna pociecha, gdy żądzą zwiedzionemyśli cukrują nazbyt rzeczy one,które i mienić, i muszą się pasować Komu tak będzie dostatkiem smakowaćzłoto, sceptr, sława, rozkosz i stworzonepiękne oblicze, by tym nasyconei mógł mieć serce, i trwóg się warować? Miłość jest własny bieg bycia7 naszego,ale z żywiołów utworzone ciało —to chwaląc, co zna początku równego —zawodzi duszę, której wszystko mało gdy Ciebie, wiecznej i prawej pięknościsamej nie widzi — celu swej miłości. «Z głębokości…Antologia polskiej modlitwy poetyckiej», T. 1, Warszawa 1974, str. 82 Beata Obertyńska * * *Niczego nie umiałam dać Ci z własnej woli…Tedyś sam, w dobrotliwej, długotrwałej walce,odginał mi cierpliwie, kolejno, powoli,te moje od sprzeciwu zbielałe aż palce… «Grudki kadzidła», Kraków 1987, str. 80 Lusia Ogińska Dobra trwałe(Ewangelia św. Mateusza 6,19-21) Pomyśl co stanie się, co będzie,gdy twoją trumnę piach zaścieli,czy w niebo weźmiesz swoje serce,czy też pozwolisz zgnić mu w ziemi?! Nie gromadź skarbów tu na ziemi,gdzie rdza i czas je może zniszczyć,gdzie mogą łupem paść złodziei,zginąć wśród ruin i wśród swoje dobra w niebie,gdzie skarbiec szczodrze na twój skarb i tam na ciebie,czekają święci i anioły. Pytaj już teraz! Pytaj siebie,póki tu jesteś, póki żyjeszczy twoje serce będzie w niebie,Czy w trumnie doczesności zgnije? «Śladami Ewangelii», Radom 2008, str. 11 Jan Twardowski * * *O mój Jezu budzą mnie nad ranemTwe oczy kochające niekochanenie chcę bliskich najbliższych sam zostanę gdy Twe serce kochające niekochaneweź me życie udane nieudanew Twoje ręce kochające niekochane «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 455 Jan Twardowski Przezroczystość Modlę się Panie żebym nie zasłaniałbył byle jaki ale przeźroczystyżebyś widział przeze mnie kaczkę z płaskim nosemżółtego wiesiołka co kwitnie wieczoremwciąż od początku świata cztery płatki makuserce co w liście wzruszenie rysuje(chociaż serce chuligan bo bije po ciemku)pióro co pisze krzywo kiedy ręka płaczepsa co rozpoczął już wyć do sputnikamrówkę która widzi rzeczy tylko wielkiewięc nawet jej przyjemnie że jest taka małamiłość jak odległość trudną do przebyciazło z którym biegnie cierpienie niewinnebliskich umarłych i nagle dalekichjakby jechali bryczką w siwe koniebabcię co mówi do dziewczynki w parkukiedy będziesz dorosła jeszcze mniej zrozumiesznajkrótszą drogę co zawsze przy końcu aby już Ciebie tylko było widać «Nie przyszedłem pana nawracać», Poznań 2009, str. 168 Lusia Ogińska Sługa wierny i niewierny (Ewangelia według św. Łukasza: 12, 41 — 48) Kto sługą jest roztropnym, wiernym?Kogo nad trzodą postawiono?Kto ma w opiece skarb kościelny?Komu paść owce pozwolono? Przyjdzie Gospodarz niespodzianie,gdy z wielkim hukiem drzwi otworzy,sługę zastanie przy czuwaniu,przy pilnowaniu owiec sługa takico czeka, aż Pan do dom wróci,i wiernie pasie Mu baranki— sługa ten Boga nie zasmuci! Jeśliby jednak sługa pysznyrzekł: — Pan ociąga się z powrotem,dziś mnie tu słuchać muszą wszyscy!!!Róbcie to, na co mam ochotę!Niech beczą owce i barany!Niechaj lękają się szafarza!Sługa bełkocząc jak pijanynie dojrzał we drzwiach Gospodarza! Gospodarz wielce się zasmucił,gdy ujrzał co się z trzodą stało…Próżniaka — sługę precz wyrzucił!Innym powierzył trzodę całą!Na sługę, co znał wolę Pana,a jednak nic nie przygotował,spadnie najsroższa Boska karaza to, że podle postępował!……………………………..……………………………..Ci, którym powierzono wiele,ci z Wolą Pana obeznani,to są szafarze przy Kościele,duchowni, siostry i kapłani!Bo owce w waszej są opiece— księża, kapłani, Boże dzieci,gdy się spodziewać nie będzieciewtedy nadejdzie Syn Człowieczy! «Śladami Ewangelii», Radom 2008, str. 51 Do góry

Kup teraz na Allegro.pl za 30 zł - Pieśń O Moim Chrystusie (14312011220). Allegro.pl - Radość zakupów i bezpieczeństwo dzięki Allegro Protect!

^{Kategoria: Roman Brandstaetter Utworzono: piątek, 30, styczeń 2015 17:55 Roman Brandstaetter "Kuszenie na pustyni." fragment z "Pieśni o moim Chrystusie" I Człowiek codziennie wychodzi na pustynię I nie zna granic tej pustyni. I codziennie kuszony jest człowiek, I nie zna granic tej pokusy. I codziennie walczy ze złem, I nie zna granic tego zła. II Jestem na pustyni, Na szczycie góry Dżeb-El-Rab, W kręgu pokusy i nienasycenia. Czytam księgi mądrości, Napisy na stożkach Niniwy, Tablice Marduka I potrójnie zapisane palimpsesty. Nie mogę zasnąć. Fruwające nade mną Nagie kobiety, owinięte W rzekę swoich włosów Jak w prześcieradła, I silni mężczyźni W kłębach cyklonu. Wolę wierzyć w obecność Dwóch bogów: dobra i zła, Niż w jednego Boga, Który w imię dobra Czyni zło. Manichejska modlitwa Nie przynosi mi ulgi. Fosforyzująca bogini z Dżeb-El-Rab Położyła na stole proszek morfiny. Nie chcę już więcej słyszeć przypowieści O martwych rodach, szczepach i plemionach, Ani o laskach pasterskich zatkniętych W pustynnym piasku. Asyryjska rzeź Trwa nieustannie. Podchodzę do okna. Widzę rozległe królestwa, Przez które ciągną karawany Bezsilnych i zmęczonych wartości. Niechaj trwa tez wieczór pustynny. Pragnę być sam z moim zwątpieniem I demonami III Uderzam w struny harf, Lecz wszystkie melodie brzmią fałszywie. W pływających ogrodach ludzie od wieków, Uśmiercając stare zło, tworzą nowe. Boli mnie Wzajemna wrogość ziemian Nie pogodzonych z losem. Podnoszę czoło Znad ziemi, ale ten gest buntu Przeciw ugorom nie jest dowodem Mojej zgody ze żyznym niebem. Wszyscy żyjemy obok siebie Jak ogień i woda, Płonąc i sycząc. Pomieszały się nasze mowy, A nasze ręce, Wzywające pomocy, Są niezrozumiałe Jak kabalistyczne znaki Pomiędzy brwiami mędrca, Wywołującego ze środka koła Postać Azazela. Ten wieczór jest jądrem pustyni, Stolicą drapieżnych zwierząt I zaczajonych do skoku tygrysich aniołów. Od jednych pragnę uciec, Do drugich pragnę dążyć, Ale nie umiem zdobyć się Ani na rezygnację Ani na decyzję. Niechaj trwa tez wieczór pustynny. Pragnę być sam z moim zwątpieniem I demonami IV Gorzka jest prawda jak migdał, Który staram się rozgryźć. Smak goryczy Jest dowodem jej nieskazitelnej autentyczności. Kusi mnie myśl o ateizmie I kusi mnie myśl o pustyni Dudael, Gdzie spoczywają kości Azazela I kraczą kodeksy Henocha. Zaczynam wierzyć, że nie ma nagrody Za dobre uczynki i kary za grzechy, Że wszystko jest przypadkiem, Że Bóg jest tak samo bezlitosny i bezsilny Jak ja. Kusi mnie myśl o powszechnej negacji I kusi mnie myśl o powszechnym szaleństwie. Dlatego gdy przyszły do mnie kości Azazela, Zamieniłem moje kamienie w chleb, A potem skoczyłem ze szczytu świątyni W dolinę Cedronu, w sieć, Którą rozciągnęli pode mną Cyrkowcy w szkarłatnych frakach, A potem złożyłem im pokłon I panowałem Nad królestwami ziemi. Uczyniłem to wszystko, ponieważ Pragnąłem dowodów mojego istnienia W godzinę pokusy. Albowiem prawdą jest, Że nie dążę do Boga, Ale chcę być bogiem, Śniadym jak noc z kości słoniowej. Unoszę się w powietrzu W obłokach jelonków. Moje czoło jest tablicą przykazań, A moje ręce są siedmioramiennymi świecznikami. Wśród śpiewu ryb, ptaków i gryfów Wstępuję W niebo przerażonych urzędników, W niebo siedmiu grzechów głównych, W niebo fosforyzującej bogini Z Dżeb-El-Rab, Gdzie wśród filigranowych palm Psalmiści I satyrycy, I młodzieńcy o miedzianych udach, I kobiety o pełnych wargach, Dobrowolnie Z miłości do samych siebie Unicestwiają się, Znikają Jak kwiaty Na wyblakłych freskach. Niechaj trwa tez wieczór pustynny. Pragnę być sam z moim zwątpieniem I demonami V Wszyscy mnie opuścili. Tylko Bóg codziennie zsyłał znaki, Ale były one dla mnie bezużyteczne, Gdyż nie umiałem ich odczytać. Z początku tym znakiem była choroba, A potem był nim śpiew znużonych żołnierzy Nad studnią psalmów. Aż wreszcie pewnej nocy Znalazłem starą gazetę, w której leżała zmięta Reprodukcja krzyża. Lecz zamilcz, serce. Szczegóły pozostaw niebiosom i żonie. I wtedy zrozumiałem, Że chleby, które stworzyłem Z kamieni pokusy, Nigdy nie zaspokoiły mojego głodu, Że mój lot z krużganku świątyni Na niebezpiecznych rękach cyrkowców Był tylko złudzeniem, Że królestwo, Które otrzymałem w darze, Było tylko uschniętym fletem. I wtedy zobaczyłem, jak w Twojej komnacie Gasną powoli kandelabry. Twój cień W kształcie kosmosu przesuwał się po ścianie I zbliżał się ku mnie W niewidzialnych dźwiękach poezji, Tej muzyki filozofii, Którą skomponowali Harfiści i apostołowie. Ale byłem wtedy jeszcze Jak znużona jaszczurka, Wygrzewająca się na pustych schodach. Wystarczył Twój krok, Bym krył się przed Twoim obliczem, Boże, Głęboki jak smutek Człowieka zanikającego. Niech już minie ten wieczór pustynny Wraz ze zwątpieniem i demonami. VI We mnie jest tropikalna burza, We mnie jest wielka przepaść, We mnie są wytrzebione królestwa. Lecz Ty, który jesteś w mojej krwi I znasz jej pychę i głód, Nie wódź już dłużej na pokuszenie Mojej krwi, pychy i głodu, Lecz przebacz pustkę i brzydotę nędzarzowi, Zaludnionemu chórem Baalfagorów, Spożywających grzeszne potrawy W naczyniach umarłych. I nie niszcz mojego ducha, Panie, Jak zniszczyłeś szczep Datana i Abirama, Ale odnów go Jak mury świątyni, W której spoczywały węże Na ołtarzach. Bo ja pragnę, Boże, na przekór Wszystkim zwątpieniom i pokusom, W godzinę mojej śmierci, Gdy już nikogo nie będzie Między mną a Tobą, Spocząć W Twoim spojrzeniu, Pod lukiem rodzynkowego domu Moich przodków, Którzy jak koniki polne Śpiewają pod świętymi księgami. /dziękuje Kasi za przesłanie mi tego wiersza./ Dodaj komentarz}

Roman Brandstaetter PIEŚŃ O ŻYCIU I ŚMIERCI CHOPINA. Policealna Szkoła Medyczna dla Młodzieży. jesiennienie — mede_a. czerwiec - Magazyn Świat.

^{(ur. 3 stycznia 1906 r. w Tarnowie – zm. 28 września 1987 r. w Poznaniu) – poeta, prozaik, dramaturg, tłumacz, znawca Biblii. Urodził się w żydowskiej rodzinie inteligenckiej jako syn Ludwika i Marii z domu Brandstaetter. Jego dziadek, Mordechaj Dawid Brandstaetter (1844-1928), był właścicielem tłoczni oleju lnianego w Tarnowie, jak również znanym twórcą literatury hebrajskojęzycznej, autorem wielu opowiadań i nowel. Po ukończeniu studiów Roman Brandstaetter przebywał na rządowym stypendium w Paryżu (1929-1931), gdzie prowadził badania nad działalnością polityczno-społeczną Adama Mickiewicza. Praca ta zaowocowała tytułem doktora filozofii, który otrzymał w 1932. Po powrocie do Polski (1948) zamieszkał w Poznaniu, gdzie otrzymał posadę kierownika literackiego Teatru Polskiego, a następnie Teatru Wielkiego. Pełnił również funkcję wiceprezesa Oddziału Poznańskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich. W 1950 przeniósł się do Zakopanego, gdzie spędził 10 lat jako przewodniczący Rady Kultury przy Miejskiej Radzie Narodowej. W tym samym roku został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1951 r. napisał libretto do opery Tadeusza Szeligowskiego Bunt żaków. Dokonał także przekładów wybranych dzieł Szekspira. W 1956 r. został członkiem korespondentem francuskiej Academie Rhodanienne des Lettres. W 1960 r. Brandstaetter powrócił do Poznania i oddał się wyłącznie pracy literackiej. Stworzył tam kolejne dramaty, wydawał nowe tomy poezji, kontynuował także przekłady dzieł Szekspira oraz rozpoczął nowy cykl przekładów biblijnych z języka hebrajskiego. Następnie zajął się tłumaczeniem ksiąg Nowego Testamentu, z których udało mu się ukończyć przed śmiercią cztery Ewangelie, Dzieje Apostolskie oraz Apokalipsę i Listy św. Jana. W tym okresie powstało też najwybitniejsze dzieło prozatorskie Brandstaettera, czterotomowa powieść historyczna Jezus z Nazarethu (1967-1973). W 1972 r. Brandstaetter wydał opowiadanie Ja jestem Żyd z Wesela, a następnie ukazały się również trzy zbiory miniatur literackich: Krąg biblijny (1975), Inne kwiatki św. Franciszka z Asyżu (1976), Bardzo krótkie opowieści (1978), oraz Bardzo krótkie i nieco dłuższe opowieści (1984). Wiele jego tekstów zostało opublikowanych na łamach miesięcznika „W drodze”. Przyjaźnił się z Marcinem Babrajem OP, miał ogromny wpływ na Jana Górę OP i Jana Grzegorczyka. Autor Jezusa z Nazarethu, Kręgu bilbijnego i Kręgu franciszkańskiego, poematu Pieśń o moim Chrystusie oraz około 30 dramatów, Powrotu syna marnotrawnego, Dnia Gniewu, Milczenia.} yGpo.

7d2e4hk94a.pages.dev/18

7d2e4hk94a.pages.dev/44

7d2e4hk94a.pages.dev/353

7d2e4hk94a.pages.dev/154

7d2e4hk94a.pages.dev/252

7d2e4hk94a.pages.dev/384

7d2e4hk94a.pages.dev/148

7d2e4hk94a.pages.dev/154

7d2e4hk94a.pages.dev/13

roman brandstaetter pieśń o moim chrystusie