⛄ Moja Córka Nie Nosi Stanika

"Mam 40 lat, moja córka 21. Urodziłam ją bardzo młodo, zaszłam w ciążę praktycznie z przypadkowym chłopakiem. Był ratownikiem nad jeziorem, gdzie jeździłam na wakacje. Gdybym mogła usunąć ciążę, to bym to zrobiła. Ale prawo było przeciwko mnie, a ja nie miałam pojęcia, gdzie szukać pomocy. Moi rodzice praktycznie wyrzucili mnie z domu, matka stwierdziła, że „jak sobie pościelisz, tak się wyśpisz”. Przygarnęli mnie moi teściowie. Był szybki ślub, zamieszkałam w najgorszej dzielnicy mojego miasta. Dwa pokoje z kuchnią, zagrzybione, w starej kamienicy. W jednym ja z mężem, potem z córką i jego siostrą, w drugim teściowie. Teściowie byli dobrymi ludźmi, ale ja nie chciałam tak żyć. Mąż znikał z kolegami, często pił, tam to było normalne. Ten okres wspominam jako straszny. Obiecałam sobie, że moja córka nie będzie tak żyła. Pracowałam ile sił, dziecko było w żłobku, przedszkolu, popołudniami z teściową. Rozwiodłam się z mężem, udało mi się wywalczyć mieszkanie od miasta. Moja córka miała wszystko, sobie odmawiałam, żeby nie czuła się gorsza. Ubrania, wyjazdy na wakacje, gadżety. Wydawało mi się, że mamy dobry kontakt ze sobą. Dziś ona studiuje, chce, aby miała dobrą przyszłość. Przynajmniej chciałam, do niedawna. Trzy lata temu poznałam Tomka, jest ode mnie pięć lat młodszy. Fajnie nam było razem, on mieszkał na stancji. Po roku wprowadził się do naszego mieszkania. Pytałam córkę, czy to dla niej OK, twierdziła, że nie ma problemu, ona i tak niebawem dom opuści. Ale bywały momenty, kiedy mówiłam jej, żeby nie chodziła po domu taka roznegliżowana, bo przy obcym facecie nie wypada. Widziałam też czasami, jak Tomek na nią patrzył, ale kiedy zwracałam mu uwagę, śmiał się, że to przecież tylko „dziecko”. To nie jest dziecko, to młoda kobieta, znacznie bardziej ode mnie atrakcyjna. Ale to były jakieś sporadyczne wydarzenia, nie sądziłam, że może być problem. Pracuję na zmiany, nieważne gdzie, nie chcę, by ktoś wiedział, że chodzi o mnie. Miesiąc temu wyszłam na „nockę” do pracy. Około godziny 22 poczułam się fatalnie, bałam się, że to może covid. Zadzwoniłam do szefowej, powiedziałam, że lepiej jak zniknę, bo zamkną jej potem firmę. Kolega mnie zmienił, pojechałam do domu. Weszłam do środka i usłyszałam śmiech z naszej sypialni. Okazało się, że moja córka baraszkuje z Tomkiem w łóżku. Szok, niedowierzanie, żal, tego nie da się opisać. Ona wyszła nago i zniknęła w swoim pokoju. Wpadłam w szał, wyrzuciłam jego rzeczy z szafy i kazałam mu się wynosić. Nie miałam siły zmieniać pościeli, brzydziłam się własnego łóżka, wzięłam proszki, położyłam się na kanapie w salonie. Rano córka jakby nigdy nic robiła sobie płatki. Na moje pytanie, jak mogła, odparła, że to nie był pierwszy raz i to moja wina, bo sama podsunęłam jej atrakcyjnego faceta pod nos. To czemu miała nie skorzystać? Zamurowało mnie dosłownie. Nie mogę na nią patrzeć, nie wiem, co mam zrobić. Jest na moim utrzymaniu, bo dalej się uczy, ale najchętniej ją też wyrzuciłabym z domu. Z drugiej strony, to przecież moje jedyne dziecko. Jestem zrozpaczona. Dwie najbliższe osoby wyrządziły mi taką krzywdę. Nie wiem, jak mam dalej żyć?" Czytelniczka

ludzie Choć staniki to temat wyjątkowo mi bliski, o Ewie Michalak, której firma ma siedzibę w Łodzi, po raz pierwszy przeczytałam w … „The New York Times”. W grudniu w najsłynniejszym amerykańskim dzienniku pojawił się tekst Amandy Cormier „Najlepsze staniki są najprawdopodobniej w Polsce” („Best bras might be in Poland”). Wśród licznych polskich marek bieliźnianych padła nazwa Ewa Michalak. Dziennikarka „The New York Times” napisała, że Polka robi najprawdopodobniej najlepiej skrojone staniki na świecie. I jest w stanie ubrać każdy biust. To poważna deklaracja. Marka Ewa Michalak jest na rynku od 2008 roku. Jest rozpoznawalna na całym świecie, a robione przez panią sesje zdjęciowe wyznaczają nowy standard w dyskusji o tym, jakie ciała są „normalne”. Ale co było na początku? Na początku był chaos i staniki w rozmiarze 75B (śmiech). A tak na serio, zanim założyłam własną firmę, pracowałam jako freelancerka – konstruktorka i projektantka. Na zasadzie zleceń tworzyłam kolekcje dla największych polskich marek bieliźnianych. Wtedy, na początku XXI wieku marka, która oferowała 9 rozmiarów, to był standard. Te, które miały 13 rozmiarów, to już było coś. No więc robiłam te staniki, walczyłam z wypaleniem zawodowym. Marzyłam, żeby moje projekty były podpisane moim nazwiskiem. W branży bieliźniarskiej byłam znana. Ale chciałam, żeby znały mnie też Materiały prasoweBył 2008 rok i w magazynie „Modna bielizna” przeczytałam tekst „Alfabet nie kończy się na D”. To był wywiad z dziewczynami, które założyły internetowe “Lobby biuściastych”, forum dla kobiet o dużych biustach. W tym wywiadzie dziewczyny mówiły o problemach z kupieniem stanika, gdy masz mały obwód, a duży biust. O tym, jak dyskryminowane są posiadaczki większego biustu. Weszłam na ich stronę zaciekawiona, ale nadal przekonana, że o stanikach wiem wszystko i nic nowego nie odkryję. To była pierwsza lekcja pokory. Bo okazało się, że te rozmiary, które robię, owszem, są potrzebne, ale nijak nie opisują całości społeczeństwa. Bo kobiety nosiły to cholerne 75B nie dlatego, że im pasowało, tylko dlatego, że taki rozmiar był najłatwiej dostępny. Ze zwykłej użytkowniczki forum szybko przerodziłam się w „aktywistkę”. Zaangażowałam się w organizację pierwszego "Zlotu biuściastych", który odbył się w Warszawie. Już wtedy, w “biuściastym świecie”, kobiety wiedziały, że projektuję i szyję. Nieśmiało pytały o możliwość przerobienia stanika czy uszycia czegoś na zamówienie. Na ten pierwszy zlot przyjechałam z Łodzi z paroma stanikami i maszyną do szycia. „Co mi szkodzi”, pomyślałam. Jechałam autem w staniku uszytym przez siebie, zgodnie ze wszystkimi przykazaniami z forum. Jej, jaki on był niewygodny! Pod biustem miałam 75 cm, ale wcisnęłam się w stanik 65, bo tak mi wyszło z kalkulatora na stronie. Strasznie się w tym staniku męczyłam, ruchy miałam ograniczone. No bo założenia były takie, że obwód nie ma się rozciągać, że stanik ma trzymać biust w ryzach, ma być stabilny. I to są dobre założenia. Ale przy przechodzeniu z teorii do praktyki, trzeba być troszkę elastycznym. Na pierwszym zlocie kobiety, które zamówiły u mnie staniki przez internet, podając swoje wymiary mierzone pod biustem i w biuście, zaczęły przymiarki. No i katastrofa. Bo stanik zrobiony na Anię pasuję na Agę, a Ania odchodzi z kwitkiem. „Gdzie jest błąd? Co robię nie tak?” Długo główkowałam. Aż w końcu zaczęłam się zastanawiać, czy ja dobrze mierzę te kobiety? Bo biust ma taką “konsystencję”, jaką ma. I nawet ten najbardziej jędrny, jak jest duży, to bez biustonosza opada. Więc jak wymierzyć wymiar w biuście, gdy kobieta zdejmie biustonosz i jej piersi są tak duże, że lądują w okolicach talii? I wtedy przyszedł mi do głowy pomysł, że do mierzenia trzeba piersi “oderwać” od klatki piersiowej. Czyli się schylić, tak żeby plecy były równolegle do podłogi. Biust będzie zwisał swobodnie i wtedy można zmierzyć jego realny obwód. Bingo! Staniki zaczęły pasować na osobę, dla której były szyte. Zamówienia spływały. A lobbystki, jak to lobbystki, dalej wywierały presję (śmiech). Tym razem, że zamiast rzeczy robionych na zamówienie, wysyłania obwodów, chcą mieć normalne kolekcje, dostępne w sklepach. Moje staniki były ich zdaniem lepsze, niż brytyjskie, które wtedy uchodziły za złoty standard w świecie "dużobiuściastych". Założyłam firmę. Zatrudniłam ludzi, kupiłam maszyny. Reszta jest historią. Z mnóstwem wzlotów i upadków. Ale nigdy nie żałowałam tej decyzji. Moja firma powstała, jako odpowiedź na oczekiwania klientów. Nigdy nie miałam problemu ze sprzedażą. Nie inwestowałam w reklamę. Wystarczał i wystarcza marketing szeptany. Moje biustonosze można kupić w moim sklepie internetowym i w dobrych butikach na całym świecie, poza Chinami. Po tym artykule w “The New York Times” zasypała nas lawina zamówień. Ledwie wyrabiamy. Klientki, które zamawiają nasze kolekcje do butików w USA, mówią, że jest teraz moda na staniki od Ewy Michalak. Bardzo to miłe. Wszystko szyjemy w Polsce, w Łodzi, w naszej manufakturze. Więc uprzedzę pytania o cenę. Stanik Ewy Michalak kosztuje 200-400 zł, bo to ręczna robota, wyjątkowa konstrukcja i produkcja w pełni Archiwum prywatneMarek, które produkują bieliznę, są tysiące. Każda sieciówka szyje staniki. Co sprawia, że Ewa Michalak tak się wyróżnia na tle konkurencji? Bo w sieciówce, nawet takiej bieliźnianej, która się chwali, że jest inkluzywna i ciałopozytywna, jest 30 rozmiarów. A u mnie jest 300. Oni sprzedają produkt, do którego klient ma się dopasować. A ja mam produkt, który dopasowuje się do klienta. Mam biustonosze od rozmiaru 60 do 140 i miski od AA do P! A jeśli przychodzi do mnie kobieta i jakimś cudem nie mam dla niej bielizny, nie mam jej rozmiaru, to go dla niej tworzę. Za te same pieniądze co „stanik z półki”. Dlaczego? Bo jeśli klientka poświęca mi czas na przymiarkę, to ja korzystam z niej, jako modelki i tworzę produkt, który potem sprzedam też innym kobietom. Więc dlaczego miałaby płacić więcej? Jasne, że sobie dodaję pracy. Bo bywa, że to trwa kilka miesięcy. Potrzebne są przymiarki, szycie. Ale jak jest zrobione, to mogę pochwalić się kolejnym modelem. I kolejną zadowoloną kobietą. Bo prawo do noszenia dobrze dopasowanej bielizny nie powinno być zarezerwowane tylko dla kobiet z przedziału 70-85 cm pod biustem i miseczkami od A do E. No ale finansowo to chyba nie jest najlepsza strategia. Gdyby była, w Triumphie też mieliby 300 rozmiarów... I dlatego tak się cieszę, że prowadzę manufakturę, a nie korporację. Przez pierwsze trzy lata istnienia firmy nie przyniosłam do domu ani złotówki. Utrzymywał nas mąż, który pracował na etacie. A ja każdy grosz wydawałam na pensje dla pracowników, opłacenie faktur i lepsze maszyny. Ale teraz to inna bajka. Nie mam żadnych kredytów czy długów. Zatrudniam 25 osób i nie narzekam. Te początki faktycznie nie były różowe. Wychodziłam do pracy o 5 rano, wracałam o 23 albo następnego dnia. Ileż to razy trzeba było pruć i szyć od nowa całą kolekcję, bo coś poszło nie tak albo zwyczajnie mi się nie podobało? Albo, gdy już gotowy, dopieszczony projekt niosłam do krojczych, żeby ruszali z produkcją, a tam się okazywało, że mamy dwa metry materiału, bo resztę zużyłam na prototypy. „To dokupmy”, mówiłam, nie widząc problemu. A problem był, bo materiał w międzyczasie wyszedł z produkcji. Więc trzeba było zaczynać od początku, bo każdy projekt zaczynam właśnie od materiału. No w korporacji by takie rzeczy nie przeszły. Albo jakbym miała inwestora – biznesmena, który liczy pieniądze i wszystko w tabelkach musi się zgadzać. Własna firma to ogromna elastyczność i ogromna odpowiedzialność. Nie zamieniłabym tego na nic innego. Ale też pracują ze mną wyjątkowi ludzie. Zatrudniam krawcowe, nie szwaczki. Kobiety, które potrafią szyć, robią to z pasją i nie dziwią się, że w ciągu dnia szyją 20 zupełnie różnych staników, zamiast metodą “taśmy” powtarzać te same elementy codziennie. Ludzie, którzy ze mną pracują, potrafią wytrzymać moje specyficzne tempo. Czyli jakie? Takie, które zakłada, że kolekcja powstaje na tydzień przed sesją zdjęciową (śmiech). I pierwsze dni to jest knot za knotem i staniki, które pretendują do tytułu najbrzydszego w historii. A potem jest przełom, górka i praca na totalnym haju. Niestety, ja najlepiej funkcjonuję, gdy dedlajn zagląda w Materiały prasowe A mężczyźni po firmie się kręcą? Kręcą. Mamy trzech „rodzynków”, którzy pracują w krojowni. W tym mój mąż – prezes firmy. Jednak są takie momenty, że panowie nie łażą po innych działach, bo ja biegam w samym staniku. To ten początkowy etap pracy nad nowym modelem. Wówczas nowe konstrukcje testuję na swoim biuście. I jak coś jest nie tak, proszę współpracowniczki o pomoc. Zbiera się stanikowe konsylium i radzimy, co zrobić, żeby było idealnie. A jeszcze gorzej jest, jak robię majtki. Jak ja nie lubię tego momentu konstruowania majtek! To jest droga przez mękę. Bo moje majtki nie mogą rolować się pod brzuchem, nie mogą się przesuwać w czasie chodzenia, mają być ładne, fajne. A jak to sprawdzić? Nosząc je! Więc maszeruję w samych majtkach po firmie, żeby sprawdzić, czy wszystko gra. Nasza firma to specyficzne miejsce (śmiech). I od czasu do czasu zaglądają tu kobiety na brafitting. Tak. Nadal można się do mnie umówić na dopasowanie bielizny, w miejscu, gdzie ona powstaje. Przyjeżdżają kobiety z całego świata. Na spotkanie lepiej umówić się zawczasu, żeby mieć pewność, że będę na miejscu. A jeśli ktoś przyjechać nie może, na stronie jest filmik instruktażowy, jak się zmierzyć i kalkulator, do którego wpisujemy wyniki pomiarów i poznajemy swój rozmiar. I choć internet sprawił, że stajemy się marką globalną, lubię pracę w przymierzalniach, bo widzę, czego kobiety potrzebują. I najczęściej mogę im to dać od Materiały prasoweCo zatem daje dobrze dobrany biustonosz? Przede wszystkim pozwala na dużo większą ruchomość. Przykład – biegniesz do autobusu i nie musisz trzymać biustu, bo robi to stanik. Nie czujesz dyskomfortu. Nic nie boli, nie pije, nie ciśnie. Ciuchy układają się lepiej. Sylwetka jest lżejsza i szczuplejsza. Przykład. Przychodzi do mnie kobieta słusznych rozmiarów, z dużym brzuchem i biustem. Zakłada dobrze dobrany stanik i pach, ma talię. A przecież nie schudła w kwadrans. Biust powędrował wyżej, zrobił się odstęp między brzuchem a szczytem piersi i już, jest talia. No i najważniejsze, przy bardzo dużym biuście dobry stanik to ulga dla kręgosłupa. Dużobiuściaste kobiety wiedzą, o czym mówię. Dobry stanik nie jest remedium na wszystko, ale sprawia, że życie jest trochę łatwiejsze. Wie pani, gdy moja firma startowała, byłam straszną neofitką. Chciałam tę dobrą nowinę brafittingu głosić każdej kobiecie. Bywało, że zatrzymywałam kobiety na ulicy czy w galerii handlowej, żeby im powiedzieć, że mogłyby mieć lepszy stanik. No wariatka jakaś. Raz w galerii zahaczyłam kobietę w przymierzalni. Ona coś mierzyła, ja coś mierzyłam. Wyszła, żeby sie przejrzeć w dużym lustrze i zaczęła biadolić, że sukienka źle leży. A to nie sukienka była zła, tylko cycki miała w pasie! Więc jej mówię, że przepraszam bardzo, ale sukienka jest dobra, tylko stanik trzeba zmienić. Cyk, daję jej wizytówkę. Nie zdążyłam dojechać do firmy, już tam na mnie czekała. Ale są kobiety, które tej zmiany nie potrzebują i koniec. I ja się nauczyłam, że jak przychodzi klientka i z góry widać, że jest nastawiona na nie, to nie będę jej nawracać, namawiać. Bardzo rzadko, ale zdarza się, że ktoś wyjdzie bez stanika. Bo dobrze się czuje w tym, który ma, a mi nic do tego. Nie mogę na siłę ulepszać jej życia, postawy, figury i garderoby. Bo moją rolą nie jest podważanie decyzji innych ludzi. Ale też musiałam się tego Horne w biustonoszu Ewy jak branża mody uczy się ciałopozytywności. Tego akurat można się uczyć od Pani. Sesje marki Ewa Michalak to festiwal inkluzywności. Kobiety w różnym wieku, w różnych rozmiarach, o różnych typach sylwetki. Dobry chwyt marketingowy. To nie chwyt marketingowy. No bo ja szyję bieliznę na te różne figury, w różnych rozmiarach. Jakbym robiła tylko to osławione 75B i głosiła, że jestem ciałopozytywna, to byłby chwyt. A to jest po prostu prezentowanie produktu tak, jak chciałaby go zobaczyć potencjalna klientka. Bo skoro kupuje stanik 85 HH to, co jej po zdjęciu modelki w rozmiarze 65 C? Dla mnie bardzo bardzo ważne jest, żeby pokazywać moje projekty w różnych rozmiarach. Noszę rozmiar 42-44 i jak kupuję sukienkę, to chcę wiedzieć, jak się prezentuje na modelce podobnej do mnie, a nie na szczuplutkiej osiemnastolatce. I już. Ruch ciałopozytywności wziął się z ogromnego wk$$nia. Inaczej się tego nie da nazwać. Wk$$$nia, że w sklepach są ciuchy na szczupłe i bardzo szczupłe kobiety, a na średnie, grube i bardzo grube już nie ma. I jeszcze ta nagonka na kobiety o większych rozmiarach, które mają czelność się pokazać na ulicy czy Instagramie, to już w ogóle doprowadza mnie do szału. Bo każda z nas ma prawo się pokazać. Ja, Tess Holiday i supermodelka nosząca rozmiar 34. Nie chcesz patrzeć? Nie patrz! To, że jest zdjęcie w internecie, które ci się nie podoba, nie oznacza, że musisz od razu się wypowiadać. Coś czuje, że miewa pani styczność z hejtem. Miewam. Ale natychmiast reaguję. I wszelkie komentarze, które uważam za niestosowane, usuwam lub blokuję. Nie pozwalam, żeby ktoś krytykował moje modelki. Możesz skrytykować moją bieliznę, moje projekty, czy są dobrze dobrane do figury, a nawet — czy projekt ci się podoba, ale od moich modelek trzymaj się z daleka. Moja modelka to kobieta, która pracuje. Wykonuje cholernie ciężką pracę. I na dodatek, jest moją klientką. Bo kobiety, które widzisz na sesjach, wzięły się z moich przymierzalni, a nie z agencji modelek. Szukam nie tylko kobiet o różnorodnych sylwetkach, ale też charyzmatycznych, z ciekawą historią. I koniecznie w różnym wieku. Bo bielizna to nie jest ubranie zarezerwowane wyłącznie dla dwudziestolatek. Towarzyszy nam od okresu dojrzewania, aż do Materiały prasoweMało tego, czasem na zdjęciach widać również panią. Mało się fotografuję, ale czasem sama staję przed obiektywem i pokazuje staniki na sobie. Bo uważam, że pokazanie własnego produktu na sobie jest świetną rzeczą, buduje zaufanie do marki. Marka ma wtedy i twarz, i ciało. I zanim pani zapyta, nie nie noszę już rozmiaru 75B, choć zaczynałam od niego, jak chyba każda kobieta w moim wieku (śmiech).Źródło: Archiwum prywatneCzy oprócz własnych staników, nosi pani projekty innych firm? Nie. Ale moja córka czasem nas zdradza, bo lubi biustonosze typu minimizer. I nie wydziedziczyłam jej za to (śmiech). Więc czasem nosi moje projekty, czasem jak chodzimy razem po sklepach i mówi: “Chciałabym sobie kupić jakiś biustonosz. Nie będzie ci przykro?” zawsze mówię: “Nie, nie będzie. Kupuj”. Więc idziemy do sieciówki. Bierze naręcze staników. Po 45 minutach wychodzi z pustymi rękami. “Wiedziałaś, że tak będzie?” pyta. Wiedziałam. “To, czemu mnie nie ostrzegłaś! Pozwoliłaś, żebym traciła czas!” “Chciałaś sprawdzić, to sprawdziłaś. Przecież jakbym ci powiedziała, że nie będą pasować, to i tak byś mi nie uwierzyła”, tłumaczę jej. Wbrew pozorom posiadanie mamy, która jest stanikowym guru, nie jest takie fajne, gdy jesteś nastolatką. A gdyby ta mama ze swojej małej firmy zrobiła stanikowe imperium? O nie. Nie, nie, nie. Myślę, że takie duże marki sprawiają, że tracisz indywidualność. Nie chcę. Nie, nie, nie. Ile razy to “nie” powtórzyłam? Strasznie dużo. Ale absolutnie wykluczone. Chcę, żeby firma się rozwijała, ale nie do monstrualnych rozmiarów. Nie mam innych pasji niż staniki. No może ogródek. Lubię sobie pogrzebać w ziemi. Ale firmy nie zostawię. Moją pasją jest robienie staników. Patrzenie, jak kobiety wychodzą ode mnie wyprostowane, uśmiechnięte i zadowolone ze swojego ciała.

Matka Polka z Niemiec: Mam żal do polskich lekarzy. Moja córka nie mówiła w wieku dwóch lat. Matka Polka z Niemiec: Mam żal do polskich lekarzy. Moja córka nie mówiła w wieku dwóch lat. Magdalena Gryc 08.04.2021 14:14. Justyna od kilku lat mieszka w Niemczech. W rozmowie z eDziecko.pl opowiada o porodzie, macierzyństwie oraz

Kto powinien być odpowiedzialny za to, co dzieje się w szkole? Rodzice? Nauczyciele? Dyrekcja? Czy rozmawiasz ze swoim dzieckiem o tym, czym jest molestowanie i jak się przed nim chronić? Ta sytuacja pokazuje, że ucząc dzieci o właściwej reakcji na krzywdzące je zachowania możemy pomóc im uniknąć zranienia. Chłopak nieustannie podglądał i zaczepiał swoje koleżanki z klasy. Wszystko dotarło do punktu, gdy jednej z nich rozpiął biustonosz, a ona w obronie własnej uderzyła go pięścią w twarz. Wychowawca nastolatków postanowił wezwać do szkoły rodziców. Niestety, matka dziewczyny była w tamtym momencie w pracy. Była pielęgniarką, a na czas swojej zmiany zostawiała telefon w szatni. Kobieta odczytała wiadomość od wychowawcy dopiero godzinę po zdarzeniu i jak najszybciej postanowiła pojechać do szkoły córki. Była zdenerwowana bo z jej treści wynikało, że jej córka zaatakowała kolegę. – Długo kazała Pani na siebie czekać. – przywitał kobietę wychowawca jej córki W gabinecie oprócz mężczyzny znajdowali się także rodzice chłopaka oraz dwójka nastolatków. – Bardzo mi przykro ale byłam w pracy. Przez ostatnie czterdzieści minut szyłam siedmiolatka, którego matka uderzyła w głowę wiadrem. Potem musiałam złożyć wyjaśnienia policji. – odparła kobieta Wychowawca widocznie zawstydził się swoim powitaniem bo po tych słowach natychmiast przeszedł do sedna problemu. Okazało się, że nastolatka nie zaatakowała kolegi bez powodu, a w odwecie za jego niewłaściwe zachowanie. – Zatem wszystko jasne! – powiedziała oburzona pielęgniarka – Moja córka po prostu się broniła przed napastowaniem! – Bez przesady, przypadek nie był aż tak poważny, a chłopak ma teraz złamany nos. – wtrącił wychowawca Te słowa jeszcze bardziej zdenerwował matkę nastolatki: – Niczego Pan nie rozumie! Z tego co tu słyszę dziewczynki niejednokrotnie skarżyły się na tego chłopca, a nauczyciele nie reagowali. Nikt nie przyszedł im z pomocą, a gdy przekroczył jeszcze jedną granicę moja córka musiała się bronić skoro nie zrobili tego dorośli, których o pomoc prosiła. – mówiła matka nastolatki Wychowawca nie przyjmował wyjaśnień kobiety i wciąż opowiadał się po stronie rannego chłopaka. Słysząc te słowa Pielęgniarka postanowiła przedstawić sytuację bardziej obrazowo proponując by wychowawca spróbował rozpiąć stanik matce chłopca, byśmy wszyscy mogli zaobserwować jej reakcję. Zapytała też jak mężczyzna by zareagował gdyby jakaś obca kobieta próbowała dotykać jego w miejscach intymnych. Te słowa sprawiły, że w klasie zapanowała grobowa cisza, przerywana jedynie szlochem matki chłopaka i nerwowym oddechem jego ojca. Zdawało się, że do obecnych w końcu zaczęła docierać powaga sytuacji. – Moja córka chroniła siebie i swoje ciało. Spójrzcie, ona ma metr sześćdziesiąt wzrostu podczas gdy ten chłopiec sięga niemal dwóch metrów. Naprawdę myślicie, że zrobiła mu tak dużą krzywdę? Jak można pozwolić by uczennica została zmuszona by bronić się w taki sposób? Dlaczego szkoła nie zapewniła jej ochrony. Mogą być Państwo pewni, że poinformuję o tym zajściu dyrekcję! – dodała pielęgniarka, zwracając się na koniec do chłopca – A Ty, jeśli jeszcze raz dotkniesz moją córkę, będziesz miał do czynienia ze mną. A to skończy się gorzej niż rozbitym nosem! Kobieta spełniła obietnicę i zgłosiła sprawę dyrekcji, która była oburzona postawą wychowawcy i obiecała wyjaśnić zajście. Nie możemy milczeć gdy naszemu dziecka dzieje się krzywda. Zawsze trzeba reagować.

moja córka nie nosi stanika