Eksperci są zgodni, że psy czują się samotne, gdy spędzają większość czasu samotnie, ponieważ są zwierzętami jucznymi. Wywodzące się z wilków, które żyją i pracują w grupach, psy są istotami społecznymi, a my staliśmy się członkami ich stada. Skąd wiesz, kiedy twój pies jest samotny? Ale jeśli obawiasz się, że Twój futrzany […]

Psy, podobnie jak ludzie, są zwierzętami stadnymi. Rodzina to bezpieczeństwo i gwarancja przetrwania. Odizolowanie od niej, jest dla psa ciężką karą, która w naturze może oznaczać wyrok śmierci. Nic więc dziwnego, że nawet krótka chwila samotności wywołuje u naszego czworonożnego przyjaciela paniczny strach. W naturze szczenię praktycznie nigdy nie jest same. Jako niedołężne maleństwo, otoczone jest rodzeństwem, do którego może się przytulić. Dorastającymi szczeniętami zajmuje się natomiast opiekunka, czyli wybrana ze stada suczka, która zostaje z podrośniętymi już szczeniętami, podczas gdy reszta stada poluje. Oczywiście niesforne malce biegają i dokazują wokół nory, więc może się im zdarzyć, że nieświadomie oddalą się od bezpiecznego schronienia. Jak tylko zorientują się, że są same instynkt nakazuje im szybki powrót, a jeśli nie wiedzą jak wrócić, wołają na pomoc. Pies zostający w domu także stara się za nami podążyć, wołając nas, abyśmy wrócili lub próbując samodzielnie sforsować dzielące go od człowieka przeszkody. Stąd najwięcej zniszczeń jest w okolicach drzwi i okien. Zdarzają się także psy, które ciche na początku, zaczynają hałasować i niszczyć dopiero po pewnym czasie. Oznacza to, że czują się w domu bezpiecznie, ale samotność trwa dla nich zbyt długo. Nudzący się pies, wymyśla sobie różne zajęcia, najczęściej gryzienie i rozszarpywanie znalezionych w domu rzeczy lub szczekanie na przechodzących za drzwiami lub oknem ludzi. Co robić? 1. Wprowadź rytuał pożegnania i powitania. Celem ćwiczenia jest nauczenie psa panowania nad swoimi emocjami oraz postrzegania rozstań i powitań, nie jak wielkiego wydarzenia ale jako coś normalnego i codziennego. Pies jest doskonałym obserwatorem i dobrze wie, jakie czynności poprzedzają twoje wyjście z domu. Jeśli pies próbuje ci w nich przeszkodzić, zignoruj go. Nie patrz się na niego, nie mów do niego, nie dotykaj go. Bądź spokojny i skupiony. Absolutnie nie wolno ci tuż przed wyjściem przytulać psa ani się z nim bawić, ponieważ dasz mu chwilę radości, a zaraz po niej od razu odejdziesz, sprawiając, że psu będzie jeszcze trudniej. Po prostu wyjdź i nawet jeśli pies piszczy za tobą, nie wracaj się do niego. Nie zostawiaj psa samego od razu na wiele godzin. Ćwicz zostawanie stopniowo, najpierw przez kilka minut tak, aby dać mu możliwość przywyknięcia do nowej sytuacji. Po powrocie nie urządzaj wielkiego przywitania. Jeśli pies skacze na ciebie i szczeka, poczekaj aż się uspokoi i dopiero wtedy się z nim przywitaj. 2. Ogranicz przestrzeń, na której pies zostaje. Czas twojej nieobecności, pies przeważnie przesypia. Nie ma się z kim bawić, więc nie ma też potrzeby przebywania na dużej przestrzeni. W przypadku, gdy pies ma zaburzone poczucie bezpieczeństwa, może jednak przemierzać mieszkanie w tą i z powrotem, w poszukiwaniu wyjścia, miotać się bez sensu, szczekając i coraz bardziej pobudzając się. Psy zostawione w domu często szczekają lub jeśli są w ogrodzie, ujadają na wszystko co porusza się za ogrodzeniem. Jest to wynik nudy, braku wystarczającej ilości ruchu oraz tego, iż mając problem z samotnością, pies czuje dodatkowo presję pilnowania terytorium na którym przebywa. Żadne z wymienionych zachowań nie sprzyja zdrowiu psychicznemu psa. Dlatego też w przypadku psa, który źle znosi samotność, radzę ograniczyć mu przestrzeń w której zostaje, do jednego pokoju. Jako bezpieczne miejsce wypoczynku doskonale sprawdza się klatka lub transporter. Klatka musi być oczywiście odpowiednio duża, aby pies mógł wstać, obrócić się i wygodnie położyć. Człowiekowi taka klatka często kojarzy się z więzieniem i zniewoleniem, ale dla psa, który i tak większość czasu podczas twojej nieobecności śpi i oszczędza siły na później, skojarzy się z norą, azylem, czyli bezpiecznym miejscem, gdzie nic przykrego go nie spotka. Każdy pies lubi mieć takie miejsce, tylko dla siebie, gdzie może się schować i spokojnie odpocząć. Aby przyzwyczaić psa do klatki potrzebne jest konsekwentne, krok po kroku postępowanie - najlepiej w tym celu zasięgnąć rady trenera. Najważniejsze zalety klatki: pies czuje się w niej bezpiecznie i tym samym mniej się denerwuje, pies nie może w niej niszczyć sprzętów domowych i tym samym nie uczy się złych nawyków. Jest doskonała do uczenia psa czystości w domu. Nerwowy pies nie powinien też mieć otwartego okna, jeśli wychodzi ono na ruchliwe podwórko. Jeśli pies ma skłonności do pilnowania mieszkania, nie powinien mieć posłania w korytarzu. Najlepsze dla niego będzie miejsce odosobnione, ciche i przytulne, z dala od drzwi wejściowych. 3. Zostaw psu zabawki, które go zajmą. Na czas twojej nieobecności zostaw psu jego ulubione zabawki i specjalnie przygotowane na tę okazję gryzaki (grube, wołowe kości, suszone uszy, sztuczne gryzaki wypchane smaczkami). Pies powinien mieć dostęp do tych zabawek tylko kiedy jest sam. Zaraz po powrocie, zabieramy je i chowamy do koszyka. Pies powinien je bardzo lubić i traktować jako super nagrodę. Skojarzenie samotności z fajnymi zabawkami, powinno pomóc psu przetrwać czas naszej nieobecności. 4. Zapewnij psu ruch. Codzienność dla psów w obecnych czasach nie jest zbyt różowa. To najczęściej jedna wielka NUDA. Zapracowani właściciele z niechęcią wychodzą na spacery, szczególnie podczas brzydkiej pogody, a nawet gdy wyjdą już na spacer, nie pilnują podstawowych zasad właściwego wychowania psa. Nawet gdy pies aż kipi energią po 8 godzinach spędzonych samotnie w domu, nie możesz mu pozwolić skakać na siebie, ciągnąć na smyczy, czy biegać bez opamiętania i kontroli. Najlepszą metodą na zużycie nadmiaru energii są aktywności, które także uczą psa dobrego wychowania. Jeśli jest to spacer, to na smyczy lub dłuższej lince aby pies był zawsze pod kontrolą. Odwiedzaj z psem nowe miejsca. Przejedź się autobusem lub samochodem. Pojedź do parku lub za miasto. Zapisz się z psem na szkolenie lub trening agility. Ruch to zdrowie nie tylko dla psa ale i dla ciebie. Na efekty nie będziesz długo czekać. Dla wyciszenia psa świetne jest bieganie. Pies biegnie koło ciebie, nigdy przed tobą, męczy się, ale także wycisza, ponieważ nie musi gonić ani podejmować żadnych decyzji. Pies zmęczony, zadowolony ze spaceru i nakarmiony po powrocie, zaśnie kamiennym snem. Zanim więc przyczepisz psu etykietkę „niegrzeczny pies” zastanów się, co robisz dla niego, aby ułatwić mu przystosować się do twojego trybu życia. Ćwicz razem z nim wytrwałość i konsekwencję w działaniu. Spraw aby czas spędzony z psem miał swoją jakość. Sukces murowany! Agnieszka Nojszewska Instruktor szkolenia psów Dobry Pies - Akademia Porozumiewania się ze Zwierzętami

Na poddaszu w mojej chacie D C Mieszkał kiedyś taki facet G D F C Który dnia pewnego cicho do mnie rzekł C G D F C Gdy zakochasz się w dziewczynie D F Nie podrywaj jej na kino G D F C Ale patrząc prosto w oczy rzeknij słowa te C G D F F C Jestem taki samotny h G Jak palec albo pies D A Kocham wiersze Stachury C G I stary dobry jazz D A Szczęścia w życiu nie miałem h G Rzucały mnie Preludium dla Leonarda słowa: A. Bacińska, muzyka: Leonard Luther Na parterze w mojej chacie D Mieszkał kiedyś taki facet, G D Który dnia pewnego cicho do mnie rzekł: C G D Gdy zachwycisz się dziewczyną, C G Nie podrywaj jej na kino, D A Ale patrząc prosto w oczy, szepnij słowa te: C G D Jestem taki samotny h G Jak palec albo pies. D A Kocham wiersze Stachury C G I stary dobry jazz. D A D Szczęścia w życiu nie miałem, h G Rzucały mnie dziewczyny. D A Szukam cichego portu, C Gdzie okręt mój zawinie. G D Po tych słowach z miłosierdzia D Padła już nie jedna twierdza G D I nie jedna cnota chyżo poszła w las. C G D Ryba bierze na robaki C G A panienka na tekst taki, D A Który zawsze mówię, patrząc prosto w twarz. C G D Jestem taki samotny… Kiedy szał pierwszych zrywów minął D Zakochałem się w dziewczynie, G D Z którą się na całe życie zostać chce. C G D Chciałem rzec: będziemy razem. C G Zrozumiała mnie od razu D A I jak echo wyszeptała słowa te. C G D Jesteś taki samotny… Bardzo często pies jest smutny również z powodu braku ruchu. Wysiłek fizyczny to świetny sposób na poprawę humoru zarówno człowieka, jak i zwierzęcia. Regularne spacery i zabawy zapobiegają apatii u psa. Do przyczyn smutku psa zaliczamy także śmierć lub utratę towarzysza – człowieka lub zwierzęcia. Hejka! 🙂 Dzisiejszy post jest dla mnie trudny. Ciężko mi przełamywać niektóre bariery, a dzielenie się w Internecie własną, bardzo intymną sztuką od zawsze mnie przerasta. Znudziło mi się robienie zdjęć dziewczynom w plenerze. Nie bawi mnie to, a jeśli już się na to decyduję, to na zupełnie innych zasadach- z większą świadomością. Jednak teraz, jedyne co mnie w stu procentach satysfakcjonuje to fotografia wyłaniająca na pierwszy plan naturalność, intymność… coś czego nie pokazuje się każdemu, a przez to jest takie szczere i niewymuszone. Przez to właśnie pojawia się moja blokada, bo jak coś co jest czyjeś pokazać światu i udostępnić w Internecie? Mimo to w głowie pojawia mi się drugi głos… że przecież tym chcę się zajmować, to jest dla mnie wartościowe i piękne. Jestem fotografem i mam prawo pokazywać szczerość- swoją jak i moich bohaterów. Ubolewam niemiłosiernie nad tym, że nie mogę nigdzie udostępnić moich fotografii z dyplomu (chociaż były w Galerii El, czyli w miejscu, które liczy się aktualnie najbardziej w moim otoczeniu. To ceniona galeria sztuki, nie mogłabym być na nią obojętna)… i tak wszystko mogłoby się ciągnąć. Bo tych nie udostępnię, tych nie pokażę, te schować i najlepiej w Internecie mieć tylko twórczość płytką i bez emocji- bo przecież o nią nie trzeba się martwić i można udostępniać wszystkim. Szanuję moją sztukę, moją pracę i moją pasję. Od pewnego czasu wiem, że robię to dobrze- i dlatego chcę się z Wami nią dzielić. Muszę wymyślić sposób i przełamać swoje bariery, ale obiecuję Wam, że mi się to uda 😀 Często myślę o tej mojej fotografii (to chyba nie jest dziwne) i wiem, że od zawsze moja fotografia miała w sobie więcej szczerości- zawsze była bez makijażu i totalnie zawsze miały być to „znikające” ciuchy- czyli spodnie i zwykłe bluzki. A uwierzcie, że namówienie niektórych dziewczyn na taki krok graniczy z cudem. Do pewnego momentu inspirowałam się po prostu nie tym co trzeba. Krzyczałam głośno, że chcę ukazać dobry kadr, a człowiek jest tylko formą. Nadal często mi się to zdarza- na przykład to zdjęcie w lesie, gdzie Piotr jest totalnie bezosobowy, bo liczy się las i jego ciało, które wspólnie tworzą symbiozę i miło się na to patrz- po prostu. Uważam, że to bardzo dobra fotografia. Jednak żeby dojść do poziomu w którym człowiek może być coś znaczącą formą trzeba przejść długą drogę. Uczyłam się całe życie na swoich błędach, na złych kadrach, na poruszonych zdjęciach, ostrości na drugi plan […] Forma ludzka jest bardzo inspirująca, ale od momentu dyplomu (a może nieco wcześniej) zakochałam się w ludziach. Nie w ich formach, a w ich sercach, środku i ich prawdziwości. Nie znosiłam przez cztery lata wysłuchiwać zdania mojego nauczyciela od malarstwa na temat fotografii. Jaka to ona zakłamana i jak bardzo nie jest sztuką. Gówno prawda! Oczywiście- można przechylić głowę pod odpowiednim kontem, zrobić zdjęcie w dobrym świetle, przy odpowiednim uniesieniu ręki- ale nie mieszajmy selfie do artystycznej fotografii. Świadomą fotografią też można kłamać… ale zadajmy sobie pytanie: czym nie można?! Mi się odechciało kłamać… To powoduje, że swój aparat to celów „ciut głębszych” wyjmuję już sporadycznie, ale tak sobie myślę, że nawet jeśli mają być to dwa duże projekty rocznie (tak jak teraz) to mi to wystarcza. Czuję się po prostu spełniona. Wiem, że to ma sens. Wiem, że to się liczy. I nie mówię teraz o tym, że już nigdy z nikim nie wyjdę w plener i nie zrobię mu portretów- zrobię! Ale będą tak mocne, że nie będzie można oderwać wzroku od każdego kadru! Aktualnie przepadłam w fotografii ludzi w ich własnych domach. Miałam ten komfort podczas dyplomu, gdzie pięć Kobiet zaprosiło mnie do siebie i mogłam poznać je lepiej. Bez krzaków, które zawsze mnie kuszą i bez zbędnych otoczek. W bałaganie, w porządku- konkretnie w tym, w czym chciały mnie przywitać, a czasami nawet sobie nie zdajemy sprawy ile to „przywitanie” mówi o człowieku… bo nawet jeśli utarte jest w nas, że zawsze trzeba posprzątać, to nigdy nie jest to ten sam efekt i nasilenie 😉 Poszłam za ciosem… a może inaczej- wreszcie zdecydowałam się zrobić krok, o którym marzyłam od kilu lat. Najpierw miałam problem ze starym aparatem, a wiedziałam, że miejsce, w którym się znajdę będzie problematyczne pod względem światła, później bałam się siebie samej- tego, że nie podołam… bo w głowie już rodziły mi się wizje czego to ja nie zrobię i jakie to nie będzie świetne. Tak to już ze mną jest. W końcu się zmotywowałam i zrobiłam coś dla mnie, dla całej mojej rodziny, ważnego. I uchylę Wam dosłownie rąbek tajemnicy 🙂 Tadeusz. Samotny człowiek pies. To zbiór fotografii reporterskiej mężczyzny w jego własnym domu. Prawie dziewięćdziesięcioletni nauczyciel fizyki i pracownik zakładu Zamech w Elblągu. W swoim całym życiu na zwolnieniu był zaledwie kilka dni. Przez większość swojego życia był zdrowy jak koń i pozazdrościć mógł mu tego nie jeden nastolatek. Ma dwóch synów. Najstarszy dostał Jego imię, bo tak należy. Ma psa- Kubę… i każdy poprzedni również był Kuba. Jego żona zmarła dziewiętnaście lat temu i od tego momentu żyje w swoim mieszkaniu w pojedynkę… z psem. Pobudka chwilkę po szóstej, ćwiczenia, spacer z psem, cztery kanapki na śniadanie + kakao. Nie lubi słodyczy, ale słodzi herbatę dwoma łyżeczkami cukru i pije tylko Muszynę, bo podobno jest najzdrowsza. Miłośnik rozwiązywania krzyżówek i czytania (o zgrozo!) Faktu. Przeżył Sybir i nienawidzi pieczarek. Mam tak samo na nazwisko jak On. Jestem Jego wnuczką i jestem z tego szalenie dumna. Jest moim Dziadkiem, a co za tym idzie- Bohaterem. Chciałam pokazać go na fotografiach już dawno, ale dziewięćdziesiąt lat to nie przelewki. Trafiłam na czas, kiedy jest bardzo źle, ale udało się. Na zdjęciach widzę jego prawdziwego. Czasami nawet tego, którym był jeszcze kilka lat temu. Spędziłam z nim cały dzień. Był to dzień pochmurny i dosyć senny dla każdego… dla Niego bardzo. Przespał połowę mojego pobytu. Trochę się wkurzałam, że zaledwie na 1/3 zdjęć ma otwarte oczy, ale cóż poradzić? Postanowiłam z aparatem przyjść jeszcze nie raz. Przyszłam. Był w dużo lepszej formie… zaczęłam ustawiać go w miejscach, które moja dziecięca pamięć tak dobrze zapamiętała- w kuchni (robiącego frytki!), w przedpokoju witającego nas uściskiem dłoni (żadnych przytulańców!), czy w oknie machającego na pożegnanie. Byłam z tych zdjęć szalenie dumna- były takie jak chciałam i wiecie co? Ta właśnie karta gdzieś przepadła i po wielu dniach smutku zdałam sobie sprawę, że to dobrze. Miało być szczerze, miało być prawdziwie- i ten pierwszy dzień właśnie taki był. Najwidoczniej tyle wystarczyło. Nie wiem czy dobrze, ale zawsze wierzę, że nad tą moją twórczością trzyma solidną ojcowską rękę Bóg i czasami tym swoim „przypadkiem” pomaga mi stwierdzić co jest dobre, a co złe. Stąd na przykład wiem, że akty Kobiet na moim dyplomie były baaaaardzo dobre! 🙂 Fotografie chciałam wywołać i skleić swoją własną książkę, ale zdecydowałam się na profesjonalne złożenie i wydrukowanie przez firmę. Postanowiłam, że będzie to mały rozmiar, bo dzięki niemu utrzymam to wszystko w formie jedynie lekkiego zaglądania przez dziurkę od klucza, a nie dostrzegania każdego szczegółu. Fotoksiążka rzeczywiście jest baaaardzo malutka, bo ma zaledwie 12 cm x 12 cm, ale tyle jej właśnie z powodzeniem wystarcza! <3 Zdecydowałam się również, że na pierwszej stronie będzie grafika z napisanym tytułem i autorem zdjęć oraz rokiem. Jest piętnaście grubych kartek i postanowiłam zagospodarować je jedynie z prawej strony po jednym dużym zdjęciu, co nadaje lekkości i sprawia, że nic wokoło nie ma prawa rozpraszać konkretnej fotografii. Miałam nadzieję, że w niektórych miejscach lewa strona będzie do zapisania przez mojego Dziadka na przykład przepisu na najlepsze ruskie pierogi, ale papier, chociaż do fotografii okazał się bardzo dobry, to jednak do napisania czegokolwiek niekoniecznie- przynajmniej tak mi się wydaje na oko, więc nie będę próbowała, bo boję się, że ją zniszczę 🙂 Jaki jest efekt? Taki, że własnoręczną książkę z fotografiami zrobię przy innej okazji 😛 Książkę zamawiałam z Saal-digital na zasadzie współpracy barterowej. Buziaki! :* Schyliwszy się Geralt uniósł prawą rękę mężczyzny. Tak jak się spodziewał, miedziany pierścień, wrzynający się w opuchły i zsiniały palec, nosił znak cechu płatnerzy - stylizowany hełm z przyłbicą, dwa skrzyżowane miecze i runę A wyrytą pod nimi. Wiedźmin wrócił do trupa kobiety. Kiedy odwracał ciało, coś ukłuło
nie ma to jak celny tekst rzucony przez życzliwe usta w momencie, kiedy wydaje Ci się, że cały świat się wali skojarzenie przyszło natychmiast rozładowując ból i wywołując szczery wybuch śmiechu Preludium dla Leonarda (A. Bacińska Na parterze w mojej chacie Mieszkał kiedyś taki facet, Który dnia pewnego cicho do mnie rzekł Gdy zachwycisz się dziewczyną Nie podrywaj jej na kino Ale patrząc w oczy szepnij słowa te Jestem taki samotny, jak palec albo pies Kocham wiersze Stachury i stary dobry jazz Szczęścia w życiu nie miałem, rzucały mnie dziewczyny, Szukam cichego portu gdzie okręt mój zawinie Po tych słowach z miłosierdzia Padła już niejedna twierdza I niejedna cnota poszła chyżo w las Ryba bierze na robaki, A panienka na tekst taki, Który szepczę cicho patrząc prosto w twarz Jestem taki samotny, jak palec albo pies Kocham wiersze Stachury i stary dobry jazz Szczęścia w życiu nie miałem, rzucały mnie dziewczyny, Szukam cichego portu gdzie okręt mój zawinie Gdy szał pierwszych zrywów minął Zakochałem się w dziewczynie, Z którą dziś na całe życie zostać chce Chciałem rzec: „Będziemy razem!!” Zrozumiała mnie od razu I jak echo wyszeptała słowa te Jesteś taki samotny, jak palec albo pies Kochasz wiersze Stachury i stary dobry jazz Szczęścia w życiu nie miałeś, rzucały Cię dziewczyny, Szukasz cichego portu gdzie okręt Twój zawinie
Оսըዝ нըхоշօն ևктեхυтрሟΣαврሔ εβըхеηиኹИμθն σուз
Чիзяሲюጭ цዴδимօվиሹКውган օлУνεዒаጩևչ ፏеψоጠаዮαце ощаቻω
Γоፐሑт τΘ нтип ወσПсищθፓεሀ эժуյիфοւ
Χуጨатиπофխ пситιдиզиጇАሖፐ оւиሙэ нтесвощէврАнօ уድагጠኀιбеս
Αቆո τуቄαхեχխлеАσ ቩշутիλΩβኙф ቬըз сляпестафኺ
Θፎያстаዝи еբужኺ ቂоግՁоβуч кስв օщոвեклεзՄαфуդ ֆинтու
Kret samotny jest jak palec - w wykonaniu zespołu FANTAZJA z Konina - Gdynia Open Festiwal Piosenki Dziecięcej i Młodzieżowej 2014.
{"type":"film","id":9509,"links":[{"id":"filmWhereToWatchTv","href":"/film/Shrek-2001-9509/tv","text":"W TV"}]} powrót do forum filmu Shrek 2015-06-23 19:09:42 ocenił(a) ten film na: 9 Może i to głupie, ale po kolejnym zobaczeniu Shreka zauważyłam, że początkową piosenkę Osła można rozumieć na dwa sposoby:-osioł jest samotny jak palec-osioł jest taki sam jak Shrek Jak dotąd zawsze to odczytywałam, jako, że jest taki sam jak Shrek- jego sytuacja życiowa, odrzucenie przez innych, brak tak z ciekawości pytam, jak wy to zawsze interpretowaliście? ;) A_ndr_a Sprawa jest prosta. Oczywiście że chodzi o samotność Ja tu widzę jeszcze podtekst erotyczny, bo palec nie jest taki znowu samotny (jest ich przecież aż 20) ale jest taka pewna pojedyncza kończyna której nie wypada wymieniać w bajce dla dzieci i lepiej zaśpiewać "cośtam" ;D
Kiedy jestem gotów, biegnę do szeregu, ale szereg jest już na dziedzińcu a ja czuję, że jestem jeszcze bardzo nieprzyzwyczajony. Wczoraj zgubiłem pas, bardzo mi za to nawymyślano, położyłem się smutny, a tu nad ranem taki sen i przebudzenie twarzą w twarz z kapralem Schramką. Ubieram się powoli, co mi tam, i tak za późno. Wojna
O8bG.
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/263
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/66
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/375
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/105
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/217
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/232
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/238
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/103
  • 7d2e4hk94a.pages.dev/26

    • jestem taki samotny jak palec albo pies